Natasja's zoon is al vier jaar vermist: 'Ik zal zoeken tot ik hem vind' (2024)

Het is niet het eerste interview dat Natasja geeft over haar zoon. In de afgelopen jaren stonden verschillende journalisten op de stoep. Eigenlijk zag ze ook wel een beetje tegen dit gesprek op. "Het is een wond die je openhaalt. Je moet weer in het gevoel duiken. Ik weet nu al dat ik vanavond barstende hoofdpijn heb."

'Ik ben ergens'

Toch blijft Natasja haar verhaal vertellen. Weer publiciteit betekent weer een kans om tips te krijgen en dus weer een kans om haar zoon terug te vinden.

Het is inmiddels vier jaar geleden dat ze voor het laatst iets van hem hoorde. Eind oktober 2016 vroegNatasja haar zoon- die bij zijn vader in Assendelft woonde - of hij bij haar langskwam in Krommenie. "Ik ben op vakantie", appte hij terug.

Dat Sidney een paar weken alleen wegging, was zo gek niet. "Sidney was een teruggetrokken jongen", vertelt Natasja. Ze praat soms in verleden tijd over hem, dan weer in tegenwoordige. Maar dat heeft niet zozeer te maken met de gedachte dat hij dood kan zijn. "Het is meer omdat ik over gebeurtenissen van vier jaar geleden spreek."

Liefde voor natuur

Sidney hield van de natuur, vertelt Natasja. "Hij was niet gelukkig in onze maatschappij. Naar school gaan,een zo hoog mogelijke opleiding halen, zoveel mogelijk geld verdienen.Daar had hij helemaal niks mee. Hij was rustig, hield van vrijheid. Zijn grootste wens was om te leven in een oerbos. Back to basic."

En zo'n vakantie, dat zou Sidney misschien wel goed doen, dacht Natasja op dat moment. Hij was afgewezen bij het leger en dat voelde als een tegenslag."De laatste tijd was hij wat stiller.Je zag dat hij niet helemaal gelukkig was."

Sidney zat tijdens zijn vakantiealleen in een huisje in Nederland, bleek achteraf uit politie-onderzoek. Eerst drie weken in Groesbeek, later drie weken in Den Oever. "Hij heeft daar tegen de receptioniste gezegd dat hij zich een beetjedepressief voelde en een tijdje alleen wilde zijn."Maar dat wist Natasja toen nogniet. Aan haar liet hij alleen weten: "Ik ben ergens."

Laatste teken van leven

In zijn allerlaatste berichtje, eind november, zei Sidneydat alles goed ging. Het was hetlaatste teken van leven. Sindsdien kregen verzonden WhatsAppberichten maar één vinkje en verdween Natasja's zooncompleet van de radar.

Achteraf gezien waren er wel signalen die wezen op zijn naderende vertrek. "Ik schrok heel erg toen ik zijn slaapkamer bij zijn vader zag. Er lag alleen een matras. Alles was weg. Alsof hij al afscheid namvan alle materiële zaken." En zijn vader maakte zich eerder alzorgen over Sidneys gedrag. "Hij was veel alleen, kickbokste niet meer, zegde zijn bijbaan op.Alsof hij zich steeds meer terugtrok uit de maatschappij."

Natasja lijkt kalm als ze over hem praat.Rustige toon, zachte stem. Gehuld in een eenvoudig zwart t-shirt zit ze aan haar eettafel, haarhanden rustend in haar schoot. Ze draagt geen make-up. Die heeft zeniet meer op gedaan sinds Sidneys vermissing. Dat is allemaal niet meer zo belangrijk, zegt ze.

Natasja heeft een manier gevonden om met haar verdriet om te gaan, vertelt ze. "Ik denk iedere dag meerdere keren aan Sidney. Maar als ik de echte emoties toelaat, weet ik dat ik uren verder ben. Hetverdriet komt, je krijgt knallende hoofdpijn erna. Dat wil ik niet altijd. Dus ik heb geleerd erbij te kunnen als ik dat wil."

Zo'n twee keer per maand doet ze dat."Dan zit ik hier urenlangheel hard te huilen."

Complete chaos

De eerste twee jaren na zijn vermissing leefde ze naar eigen zeggen incomplete chaos. Natasjastond op met Sidney in haar hoofd, en ging met de vermissing naar bed. 's Nachts werd ze regelmatig wakker.

Het huishouden werd niet gedaan, persoonlijke verzorging stondop een laag pitje.En in de winkel liep ze wezenloos rond. "Er werden wel boodschappen gehaald, maar je kunt niet onthouden wat je nodig hebt. Dus je plukt maar wat mee."

Elke minuut vrije tijd die ze had, speurde ze internet af op zoek naar aanwijzingen. Ze doorzocht zijn Google-geschiedenis meerdere malen,maakte een overzichtvan zijn zoektermen, probeerde verbanden te leggen en vertaalde zelfs de liedjes die hij had geluisterd,op zoek naar een aanknopingspunt.

Nog steeds luistert Natasja wel eens naar muziek uit de film Into The Wild, omdat Sidney misschien ook is gaan leven zoals de hoofdpersoon.

Dunbevolkte gebieden

Vlak voor zijn verdwijningzocht hij naar dunbevolkte gebieden. Naar zo'n dunbevolkt gebied is Sidney mogelijk vertrokken.Via zijn mailboxkwamen Natasja en haarex-man er eind 2016 achter dat hij in oktober al een treinkaartje had gekocht naar Colmar, een plaats aan de voet van de Franse Vogezen. Zijn telefoon was voor het laatst actief bij zijn overstap in Straatsburg. Hij zocht voor vertrek nog een looproute op van Colmar naar een leegstaand ziekenhuis in de buurt.

Colmar en de Franse Vogezen werden daarmee het belangrijkste zoekgebied. Vooral voor Natasja, want de politie mocht op het moment van de vermissing niet veel doen, vertelt ze."Ze waren beperkt in de middelen die ze mochten inzetten, wantSidney was 19 en er waren geen verdachte omstandigheden."

Het politie-onderzoek

In de afgelopen jaren is volgens een woordvoerder van de politie Noord-Holland uitgebreid onderzoek gedaan naar de vermissing.Er waren fysieke zoekacties enSidneys vermissing verscheenin Franse en Nederlandse media. Ookwerden oproepen gedaan via sociale media enop fora als FOK! en Reddit, en was devermissing onderdeel vaneen campagne van bezorgservice Deliveroo waarbij foto's van vermiste mensen opfietstassen waren afgedrukt.

Op dit moment heeft de politie geen aanwijzingen dat Sidney nog leeft, maar ook geen aanwijzingen dat hij is overleden. "Wij houden met beide scenario’s rekening", vertelt de woordvoerder.

Tips

Nog regelmatig komen er tips binnen. "De vermissing staat voortdurend op politie.nl en ook in Frankrijk is er nog steeds aandacht voor deze vermissing, mede dankzij zijn familie. De tips zijn echter niet altijd concreet, (bijvoorbeeld: enkele weken geleden mogelijk gezien in een park) waardoor onderzoek naar deze tips lastig kan zijn."

De zaak staat ook op de coldcasekalender van 2019.Een langdurige vermissing valt namelijk onder de afdeling Cold Case. "Dit staat los van de coldcase-definitie bij misdrijven, waarbij een levensdelict of ander zeer ernstig misdrijf een vereiste is."

In het begin maakte Natasja zich daar boos over, nu snapt ze het wel. "Toch denk ik achteraf: had ik maar gezegd dat hij zelfmoordneigingen had. Dan waren er misschien meer onderzoekslades opengegaan. Hadden we hem misschien al gevonden."

Zelf zoeken

Natasja deed al bijna 20 keer een zoektocht. Alle scenario's heeft ze bedacht. Was Sidney in slaap gevallen in de trein? Dan is hij in Zwitserland uitgekomen, dus is daar geflyerd. Is hij echt naar de Vogezen gegaan? Dan is het in de winter te koud om te overleven en móet je naar de stad. Dus flyert Natasja in steden.

"Ik word na een paar maanden onrustig. Dan moet ik er weer heen", vertelt ze. Het eerste jaar van de vermissing ging ze acht keer naar de Vogezen, samen met haar kinderen, ex-man en een vriend. Die eerste zoektocht ging ze nog vol energie, ervan overtuigd hem te kunnenvinden. "Na een tijd ga je je wel afvragen of het nog zin heeft.Maar er niet mee bezig zijn, is geen optie. Ikwil het gevoel hebben dat ik er alles aan doe om hem terug te vinden. "

Inmiddels is het zoekgebied uitgebreid en heeft zegeflyerd in België, Frankrijk, Portugalen Zwitserland. "Hij kan overal zijn."Ze heeft opgezocht wat er na jaren overblijft van een lichaam in de natuur. Want in de Vogezen, als ze van de paden af gaat, zoekt ze naar het lichaam van haar kind. "De kleding blijft over. Dus daar zoek ik naar kleding en bagage."

Had ze geen kinderen in Nederland, dan was ze niet hier."Dan was ik daar, tot ik hem zou vinden."

Overleven

De zoektochten zijneen overlevingsmechanisme.Vorige maand ging ze nog naar Duitsland, het Zwarte Woud."Ze geven me het gevoel dat ik iets dóe." Ze zijn ookeen moment om stil te staan bij de vermissing en er met de andere kinderen over te praten. Zodat ze er thuis niet de hele tijd mee bezig moeten zijn. Natasja wil dat zezoveel mogelijk een zorgeloze jeugd hebben.

Ze heeft er geflyerd, samen met haar vriend entwee andere zoons. "Deze tochten had ik zo graag met Sidney willen maken", zegt Natasja. De tochten die juist vanwege zijn vermissing begonnen.Ze schiet vol. "Als hij dit gezien had, had hij er misschien zijn hobby van kunnen maken. Zijn vrijheid in kunnen vinden."

Uit het Zwarte Woud iséén tip binnengekomen. "Een stel zag een magere jongen die ze aan de flyer deed denken."Natasja krijgt jaarlijks zo'n vijf tips. Ze wordt er niet meerdirect enthousiast van. Niet zoals in het begin.Door de jaren heen zou Sidneygesignaleerd zijn in Duitsland, Frankrijk, Italië. "Eén waarzegster zei zelfs dat hij dood in het water lag in Maastricht." Niet dat Natasja zo in waarzeggers gelooft. Helemaal niet zelfs. "Maar je grijpt alles aan." In Maastricht is ze wel even gaan kijken.

Eén tip leek wel heel dichtbij te komen. Meerdere mensenstuurden een fotovan eenjongen die écht op Sidneyleek. "Op de foto's zoek je dan naar bevestiging, want je wilt het zo graag dat hij het is. Ik zag een boller gezicht, hij kon wat dikker geworden zijn. Maar helaas, hij was het toch niet", zucht ze.

Er is een leven voor en een leven na Sidneys verdwijning, vertelt Natasja. "Ik ben gelukkig,maar ik ben beslist een ander mens geworden." Geluk, dat betekent voor Natasja een soort rust in haar lichaam hebben. Haar kinderen houden haar op de been. Maar er is ook een groot verdriet.

"Vroeger kon je voluit genieten als je iets meemaakte. Daar zat niks tussen. Met een vriendin lachen om stommiteiten van andere mensen was genoeg om blij te zijn. En als ik lachte, hoorden ze dat door de hele straat. Nu is het gewoon een glimlach."Koetjes en kalfjes, die zijn niet meer zo belangrijk. De gesprekken erover niet meer zo interessant.

Natasja is nu veel minder aanwezig, minder uitbundig, niet meer de initiatiefnemer op feestjes. "Ik denk omdat hetgeenwaar ik écht voor gemotiveerd ben, eigenlijk alleen om Sidney draait."Inmiddels vragen sommige dierbaren niet meer naar Sidney. "Daar ben ik soms wel teleurgesteld in."

Natasja heeft sinds Sidneys verdwijning niet meer in oude fotoboeken gekeken. Dat is te pijnlijk, dan komt het te dichtbij. Ze huilt als ze het erover heeft. "De emotionele kant, bedenkendat het míjn kind is enhoe hij is opgegroeid, dat is te heftig. Dat maakt het te echt. Nu is het soms alsof ik naar andermans leven kijk."

Soms kijkt ze wel naar foto's die ze al vaker heeft gezien."Dan probeer ik door zijn ziel heen te kijken, om te weten wat er is gebeurd."Ze denkt wel eens na over Sidneys jeugd. Zijn er dingen die tot het moment van zijn verdwijning hebben geleid? "Toen Sidney 5 jaar oud was, werd ik één keer heel boos", zegt ze. Ze schiet weer vol. "Ik voel me daar nu schuldig over."

Natasja fantaseert vaak over het moment waarop de politie haar komt vertellen dat haar zoon is gevonden. Is ze dan op haar werk? Zou ze dan thuis zijn? En als ze een gemiste oproep heeft van een anoniem nummer, vraagt ze zich af of het Sidney was.

Jongens met hoodies

De geluiden van auto's in de straat is ze door de jaren heen gaan herkennen, zodat ze ook een 'vreemde' auto herkent. Misschien komt die Sidney terugbrengen.

De eerste jaren keek ze ook naar elke jongen met een hoodie en capuchon. "Ik moest onder de capuchon kijken om te zien of het Sidney was." Dat doet ze nu alleen nog in het buitenland. "Ik heb wel eens onder een dekentje gekeken van een zwerver. Het was niet Sidney, maar wel een jonge jongen. Sindsdien geef ik alle zwervers een flyer. Misschien hebben ze hem toevallig gezien."

Ze houdt rekening met meerdere scenario's. Voornamelijk met een vrijleven in de natuur of met zelfmoord.Zegelooft er evenveel in dat hij leeft, als dat hij dood is."Maar het kan ook dat hij de verkeerde persoon tegen is gekomen. Sidney geloofde in het goede van de mens. Dat hij is ontvoerd en ergens in een kelder als gratis arbeidskracht werkt. Of dat hij in een bos liep en dat een jager hem per ongeluk heeft doodgeschoten."

Niets laten weten

Dat hij niets liet weten over zijn locatie of vertrek, kan Natasja ergens wel begrijpen."Als je slecht in je vel zit, ben je alleen daarmee bezig. Niet met wat het thuisfront voelt."

Of hij nu leeft of niet, inmiddels heeft ze vrede met elk scenario en wil ze vooral weten wat er is gebeurd. Ook als hij vrijwillig is weggelopen en alleen verder wil leven."Als ik maar weet dat het zijn keuze was." Dan pas kan ze het verwerken. "De onzekerheid is verschrikkelijk."

Ze noemt een documentaire waarin een vrouw en man al 25 jaar op zoek gaan naar hun vermiste zoon in Zuid-Amerika. Haar grootste angst is die vrouw te worden."Maar als het nodig is, blijf ik voor altijd zoeken."